bu sabah işe gitmek için tam evden çıkmak üzereydim ki ani bir karın ağrısıyla tuvalete gidip gitmeme konusunda bir kararsızlık yaşadım. çünkü üzerimde mont, bere, atkı ve ayağımda çizmelerle işim biraz zor görünüyordu ve ben işe geç kalıyordum. derken eşim devreye girdi, kararsızlığımı anlamıştı. "hadi hemen gir, oyalanma" dedi.
- nasıl hemen? böyle mi?
+ evet? geç kalacaksın yoksa.
- montla sıç diyosun yani bana?
+ hımmm, evet montla sıç. en doğrusu bu galiba.
"peki" dedim, girdim. yani kısacası sözlük, bugün güne montla sıçarak başladığımdan ötürü daha bir güçlü hissediyorum artık kendimi. montla sıçmanın zorluğu gerçekten de hiçbir şeye benzemiyormuş meğer.
