hayatta en çok korktuğum şeydir.
bazen düşünür ağlarım kendi kendime. onun sesini duyamamak bile ürkütürken yokluğuna nasıl dayanır yürek. böyle anlarda rabbimin kimseye dayanamayacağı yükü vermediği rahatlatıyor içimi.
2. dönem başlayana kadar iş yerinin istanbul şubesinde çalışmaya karar verdim. amcamlara da uzak değilken rahat ederim diye düşündüm. okuduğum şehirden istanbula gelip amcamlara geçtim. ama beni getirip götürsünler gibi bir beklentim olmadı. ben geldiğim gece babam da halamın rahatsızlığından dolayı istanbula geldi. ertesi gün işe amcam götürdü ve işten aldı. ben gider gelirim gerek yok desem de 3 gün bu böyle sürdü. işten çıkınca da defalarca dedim amca ben dolmuşla gelirim eve yürüme mesafesinde beni alsan yeterli diye. ama dinlemedi. ta ki babam gidene kadar. babam gitti amcam ne ne zaman çıkıyorsun ne dolmuşun yerini öğrendin mi diye sormadı. kimse sallamadı. sabahları kahvaltı da hazırlanmadı tabi. ki böyle bir beklentim hiç yoktu. ama insan düşünüyor. babam olmasa umursanmayacak mıyım. ya da babamın gözünü boyamak mı her şey ne gerek vardı bunlara diye. gerçi bunun böyle olduğunu babam ve annem hacca gittiklerinde çok iyi anlamıştım. o zamanlar lisedeydim. kardeşlerim ve bize bakmaya gelen anneannemle kurban bayramı için hazırlık yapmıştık. ama bir kişi olsun ne ziyaret etti ne de aradı. yapayalnız hissettik kendimizi. halbuki babam olsaydı durum öyle olmazdı.
