birçok zaman yaşıyorum bu hissi son zamanlarda ve tam olarak anlatılması oldukça zor bir durum. o kadar çok söyleyecek şeyim olmasına karşın yalnızca içimdeki fırtınaların sesini dinliyorum.
bazen birkaç kelime dökülyor ağzımdan sonra devamını getirmiyorum ilgilenmiyorum bile önümdeki kahvemden yavaşça yudumluyorum. bakıyorum yavaşça başımı kaldırıp sonra yalnızca içten gülümsüyorum hafifçe.
aklıma dahasıda geliyor elbet sonra daha fazla dayanamıyorum kimsyeye hissettirmeden doğrulup sessizce gidiyorum nasılsa anlamıyacak diye geçiriyorum içimden bahçeye çıkıyorum bir sigara yakıyorum bi kaç tanıdık yüzle karşılaşıyorum artık ezberlediğim şeyleri tekrar tekrar söylüyorum söylediğimi bile farketmiyorum çoğu zaman...
