isteyip de yapamadığımdır. bir kürt olarak kürtçe konuşarak büyüyemedim. çok zaman sonra fark ettim kaybımın büyük olduğunu. çocukken önemsiz görünen bu eksiklik, büyüyüp babaannenin yanında tek kelime edemeden sessizce bekleyince okkalı bir tokat gibi yüzüne çarpıyor adamın. halbuki ne kadar da istemiştim onunla doya doya konuşmayı. yılların özlemini gidermeyi.
