hayatlarını ders kitapları arasına atan, dünyadaki insan nüfusunun %99 unun bu kadar çalışmaya tahammül edemeyeceği şekilde ders çalışan ve sonucunda kendini bu %99 luk kesimin hayatını kurtarmaya adayacak olan kişidir.
insanların gözündeki "ah ulan parayı götürcen." bakış açısına rağmen aslında olaylar o kadar basit değildir. uyku düzenleri yoktur. her gün ders çalışmak zorundadırlar. her bilgiliyi bilmeleri gerekir. eğer siz puanı en yüksek üniversitenin en zor mühendislik bölümünü seçerseniz sınava son 1 ay kala çalışıp ya da ayrıntılara çalışmadan 15 gün çalışarak sınıfı geçebilirsiniz. ama tıp fakültesinde her cümle ayrıntıdır ve ayrıntı atlarsanız çalışacak hiç bir şeyiniz kalmaz. hayatının en güzel dönemlerinde bahar şenliği adı altındaki oluşuma katılacak zamanları bile yoktur.
fakülteyi kazanmak için çok çalışırlar, okulu bitirmek için daha çok çalışırlar, uzmanlık kazanmak için daha daha çok çalışırlar, doktorluk ünvanını aldıktan sonra tekrar fakülteyi kazanmak için çalıştıkları kadar çalışırlar ve ömür boyu böyle devam eder.
tüm aşamalardan sonra alanına göre ameliyat denilen gerçeğe gireceğinin farkındadır. bunun için tüm bilgiler kafasında olmalıdır. en ufak yanlışında kendi vicdan azabı yetmezmiş gibi bi de ölen kişinin yakınlarının size katil gözle bakma sorunu ortaya çıkar. ameliyattan önce stresten uyuyamaz, ameliyat kötü geçerse büyük ihtimal bir daha hiç bir zaman rahat uyuyamaz.
bunlar sadece özet olarak yaşanılan stresler. şu ana kadar zaten sıkmışımdır daha fazla sıkmamak için burada bırakıyorum. haa bunca şeye rağmen öğrenciliğin ilk ayında beyaz önlükle fotoğraf çekilip facebook a koymasını görgüsüzlük olarak gören bir kıskançlığınız varsa şu kadar söyliyim o fotoğrafı koymayı dünyada bu adamlar kadar hak eden başka kimse yoktur. o fotoğrafı koyar çünkü bi hemşireyle, sağlıkçıyla, kimyacıyla vs vs. kıyaslaması imkansız ve senin için bile değerli bir mesleği vardır. o fotoğrafı koyar çünkü 15 sene içinde saçlarının stresten döküleceğini, göz altlarının moraracağını, arkadaşlarıyla çıkıp eğlenme eylemini unutacağını bilir ve hatırlayacağı belki de en son mutlu, huzurlu anı o fotoğrafı olacaktır. çünkü o saatten sonra o kişi kendini başkasının mutluluğuna ve huzuruna adamış olmaktadır.
