benim ki maviydi, bazen yeşil... açık mavi ve su yeşili.
huzurluydu sonra, pamuk bir anneannenin tatlı zoruyla uyunan ikindi uykularının mahmurluğu gibi.
aldanmaları küçüktü. iki damla gözyaşı, bi çekmece çikolata, bir de öpücükle unutulacak cinsten.
her şeye aşağıdan bakıyordum; o zaman bu kadar büyümemişti burnum. ve bilmiyordum bunca çok olacağını yapamadıklarımın...
öykünmemiştim henüz bunca, benden başkasına ait olana.
zamanı bilmiyordum hem, dolayısıyla yavaşı. yoku duymamıştım, bilmiyordum bitmeye yaklaşmayı, olmazı, imkansızı.
eksiği, itmeyi, yalnızlığı, uzağı, kalleşi, suçluluğu...
bile bile, öğrene öğrene yitirdiğimdir gençlik.
maviydi, yeşildi.
şimdi? her şey lacivert.
