bir sabah kalktım ve boy aynasında kendime baktım. büyümüştüm, annem yanımda ufacık kalmıştı, babamı bile geçmiştim neredeyse, annemin güzelliği gitmiş, nur inmişti yüzüne. babamın ise gün geçtikçe daha da beyazlıyordu saçları, daha çok sigara içiyordu. onlar yaşlandıkça benim de ömrüm azalıyordu, oysa küçükken hep büyümek isterdim. bilmiyordum ki ben büyüyünce annemle babamın yaşlanacağını, keşke hiç büyümeseydim. annem, 'birgün kendini benim yerime koyarsan anlarsın' demişti, anne olmanın zorluğunu. ona da anneannem söylemiş. anneme özenip ilk makyaj yaptığım da ne kadarda sevinmiştim büyüdüm diye. şimdi anlıyorum ki, büyümek iyi gelmiyormuş insan kimyasına. meğer hayat çocukluğumdaki gibi tonton bir amca değil, suratı pisliğe bulanmış organ mafyasıymış. kalbime varana dek herşeyimi aldı benden. zaman geçiyor ve her geçen gün babamın bir tek saçı beyazlıyor, annemse biraz daha yaşlanıyordu. allah'ım onları benden alma olur mu? çocuk kalbim buna dayanamaz...
