ne mutluyum ki derse giderken otobüse ilk duraktan biniyorum. bir otobüse bindiğimde düşündüğüm ilk şey nereye otursamda sonra kalkıp yer vermeyimdir. bu yüzden direk arka beşlinin en sağ ya da soluna otururum. böylelikle yerimi sağlama alırım.
ilerleyen duraklarda otobüs dolar ve yolcular ayakta kalmaya başlar ve beklenen gerçekleşir bir yaşlı otobüse biner. bu andan itabaren acaba nereye oturacak sorusu herkeste belirir. en makulu hemen ilk öndeki koltukta oturan bir gencin yaşlı teyzem ya da amcamın beklemesine izin vermeden kalkıp yer vermesidir. bu olay onceden gerçekleşmiş ve ön koltuklar yaşlılarla dolmuş ise yaşlı ilerler ve bir yere tutunup oturan şahsın gözünün içine bakmaya başlar. herkes gözlerini onlar dikmiştir. otobüs içi gerilimin, negatif enerjinin, kinin, nefretin hat safhaya vardıgı an o andır. herkes kalksın artıkta otursun der bi yandan acaba ben kalkıp yer mi versem arasında gidip gelmeye başlar. en kötü ihtimalle en arkanın bir önündeki genç kalkar ve teyze ya da amcaya ya dokunarak ya seslenerek bir temas kurur ve yerinin verir. artık tüm o strese neden olan kişi damgayı yemiştir. herkes otobüs yolculugunda yaşlılara yer vermeyen kişiye bir kez daha bakıp başını çevirirken ayaga kalkan cocuga ise 'oh beni kurtadın bu dertten' edası ile oluru verir. tüm bunları en arka beşlinin sağı ya da solundan izlerken kendimi otobüs yolculugunda yaşlılara yer vermeyen kişi olma ihtimali en düşük yolcu sıfatıyla yolculuguma devam ederim.
