küçük bir çocuğun gözünden dünyaya baktığımda ya da küçük bir çocuğun dünyaya bakışını fark ettiğimde durup bir düşünürüm. nasıl kirlettim ruhumu düşüncelerimle? nasıl kirlendi düşüncelerim yaşananlarla. evet, sanırım tam da böyle oldu. önce üzüldüm, sonra çok üzülmemeyi öğrendim, sonra da üzmeyi. bilerek ya da bilinçli değil ama öylesine uzak gelirdi ki birini üzmek. öylesine sığ bir his olarak geçerdi ki aklımdan. nasıl oldu da ben üzmeyi öğrendim? nasıl oldu da bunu yaparken, bazen vurdumduymaz kalmayı becerdim? şimdi bütün suçlu yaşananlar mı? yapılmaması gerekeni görmek yerine ben yanlışı seçerek öyle işlemişim ki beynime. bencil olmak. sanırım mesele buydu. ipin inceldiği yerden tam koptuğu sırada, orada bir yerde duran şey tam da buydu: bencillik. öyle lanet bir mikrop ki. arınmaya çalıştıkça, bataklığın içinde çırpındıkça batan biri gibi oluyorum. ama biliyorum, herkes biraz bencil. bu savunmam olarak algılanmasın sakın. herkes öyle bencildi ki ben öyle olmak zorunda kaldım. sırtıma zırhımı geçirip, gözüme at gözlüklerimi takıp kendimi bu dünyadan, bencilliğin beşiğinden koruyamazdım. ben de öğrendim bencil olmayı. kim bilir belki de doğru olanı yaptım. hayatta daha rahat kalmak adına, daha az canım yansın diye. mutluluğu biraz daha fazla hissedeyim diye. mutluluğumu. belki de hep bencildim ben de diğerleri gibi. bencil olmaya karar verirken bile, bencildim.
