sanıyorum ki hayattan soğutan bir şey. hatta sanmıyorum, eminim.
yeni işe başlamıştım, sürekli çalıştığım bir çocuk vardı. aslında çok düzgün bir insandı, sohbeti iyiydi. kendini geliştirmişti. ama kokuyordu, hem de öyle böyle değil.
zehir gibi.. keskin..iştah kapatan, yemeklerden soğutan.
allahım nasıl yaşardım?
bir de mecburiyetten sürekli diyalog halindeyim. bir gün suratımdaki ani değişikliği farketiş olacak ki sordu: "hayırdır neyin var?". diyemedim ki "abi kokuyosun, nolur bir yıkan". diyemedim, diyemedim, diyemedim.
başım ağrıyo dedim, ertesi gün uykusuzum dedim, sonraki gün de midem ağrıyo.
ağrıların hepsini tükettim ama söyleyemedim "kokuyosun diye".
sonraları öğrendim ki lakabı kokarcaymış bu insanın, yalnız takılması hep bu yüzdenmiş.
imkan yoksa neyse de yıkanın lan arada, adamı hasta etmeyin.
