en temel çelişkileri, ki bu tün kemalist paradigmacığı* yerle bir eder, şudur:
"atatürk bizi kul olmaktan çıkardı, özgürleştirdi" dedikten sonra, en ala totaliter rejimlerde görülebilecek histerik bir tutumla, bir kul olmanın bütün gereklerini yerine getirmeleri. eğer biri kul olmaktan çıkmış ve bu nedenle atatürk'ü de eleştirmeye başlamışsa, tutarlı bir kemalist buna nasıl tepki vermelidir? tabii ki, "olabilir canım, atatürk'ün özgürleştirdiği birey bu, onu da eleştirebiliyorsa yapacak bir şey yok." peki kemalist ne yapar? "yobaz, "gerici", "cahil", "satılmış" yaftalarını birbiri ardına sıralar.
sorarsın, "hani kul olmaktan çıkmıştık? yine mi tüm eleştiri kanalları kapalı? eskiden padişahı ve gereksiz işlerin çarşıda pazarsa bal gibi eleştirebiliyordum. zira padişahın hukuku sadece sarayla sınırlıydı ve benim ancak kadı yargılayabiliyordu. senin nazarında adım "kul"du. şimdi atatürk'e ağzımı açtırmıyorsun, ağzını açabilenleri atatürk bir güzel topal osman'lara temizletiyordu, senin nazarımda adım "özgür". ne iş? ve cevaplar kemalist: "..."
kabul edin kemocanlar. siz asıl kulluğa, kemalist rejim önünüze kemikleri attıktan ve sizi bu yolla rejime angaje ettikten sonra ulaştınız. sizden ala kul yok. zira müslümanlar günah işleyebiliyorken, sizi dininiz tamamen kamusal alandan teşekkül olduğu için rahat rahat günah da işleyemiyorsunuz.
