10 yaşındaydım. şimdiye göre çok daha kilolu gösteriyormuşum o zamanlar; saçlar uzun, yanaklar şişik, yere yakın ve fırlama bir oğlan çocuğu.
annem böyle anlatırdı hep. 2. sınıfa gidiyorum, geç yazdırmış babam okula. basketbol oynarım diye planlar yapmış, daha doğar doğmaz. beraber
yaptığımızı hatırladığım sayılı şeylerden zaten babamla basketbol oynadığımız. beni havaya kaldırdığında ellerinin arasında topu potaya atmam.
sonra bir telefon geldi.annem zorla ödevlerimi yaptırmaya çalışırken. annem hızla hazırlanıp çıktı evden. çıkarken hiç birşey söylemedi
'halan gelecek kapıyı sadece ona aç.' dışında. halam geldi sonra ödevimlerimi bitirmiştim çoktan. annem geldiğinde bi aferin duymak için yapmıştım,
biraz baştan savma olsada.
o gün ve sonraki akşamlarda babam yemekte yoktu. tabağımı bitirmemi söylemiyordu kimse bana. basketbol oynamak da istemiyordum o günden sonra.
okulda kimseyle konuşmuyordum. okulada gitmek istemiyordum zaten.
aradan bir kaç yıl geçmişti ve çok daha güçlü olmuştum. tüm arkadaşlarımdan daha güçlüydüm. gelecek kaygılarıyla yaşayan bir ben vardım içlerinde.
en uzak gördükleri yer üniversiteydi onların. çok daha ilerileri görüyordum ben onların dışında. her gece planlar yapıyordum. annem ve kardeşim için.
lise birdeydim. annem, kardeşim ve dedem gittikleri yolculuğu tamamlayamadılar.
hepsi giderken çok şey götürdüler. şimdi sadece ikimiz ve bu ıssız ev kaldı. kahkahaların olmadığı, sadece tebessümlerin mutluluğun göstergesi olduğu
bu hayat.
şimdi o uyuyor, bense senle karşılıklı rakımızı yudumluyorum. bazen tebessümler buluyorum sende, bazen de dert ortakları.
