üniversite hayatı cidden insana dünyanın ne kadar boktan bir yer olduğunu gösteriyormuş sözlük; 4 gün sabahlayıp teslimden 5 dakika önce projeyi bitirmek ve arkadaşına söz verdiğin halde yardım edememek, üzülmek, bir ton kancıklık ile karşılaşıp sineye çekmek, yeri geldiğinde patlamak, birçok insanı görmezden gelmeye başlamak, aç gezmek, yalnız kalmak, güzeli istemek, hayal kurmak geleceğe dair, her aç gibi öğrencinin de ekmeği işte be sözlük. ama çok üzülüyorum, yapacağım deyip de el mahkumiyetinden yapamadıklarımı, yapmayacağım deyip yufka yüreklilikten yaptıklarımı aklımdan çıkartmaya çalışıyorum ama arkadaşlarımın -ve artık arkadaşım olamayacakların- yüzlerine baktığımda tekrar çakılıyor aklıma hepsi.
