yanlızlık hiçbir şeye uyum sağlayamıyor. hastalığı da mutluluğu da sessizliği de yalnız geçirmek anlamsız kılıyor anı. hele ki hastalık. yatak döşek yatıyorsun ya da gün boyu ayakta olup nihayetinde kanepeye uzanmışsın ama kimsesizsen, bir tas çorba dahi verecek kadar kimsen yoksa, o hastalık iyileşmez kolay kolay. öyle çok arzu edilir ki yattığın yerden ağlamaklı, halsiz, bezgin bir ifadeyle nazlanarak can çeken şeyleri istemek. hastalık öyle böyle değil, ne ilaçla ne şifalı otla geçmiyor, iyi bir bakımla ve de sevginin sıcaklığı çare oluyor. elini alnına koyan baba, telaşla evde dört dönen anne, yüzüne bakınca kendini gördüğün bir arkadaş ya da eşsiz bir sevgili... birazcık da naz yaparsın, ilgileri toplarsın üstüne, şifalı dokunuşlar iyi eder seni. kalkarsın snra sapasağlam ayağa.
sıra kim bilir kimde, kim nazlanarak arayacak seni...
sağlıklı günler.
