'tanrının verdiği canı ancak tanrı alabilir' türünde klişeleşmiş yaklaşımlara hiç girmeksizin söylenebilecek ve bence çok daha etkili bir deyişle;
- kolaycılıktır.
bu sözü söylememe sebep, kesinlikle, hariçten gazel okuma küstahlığına soyunmak değil tanıdığım bir örneğinin, belki de insanüstü bir gayretle benzer durumundan kurtulmasıdır. annesi 135, babası ise 120kg civarlarında ağırlıklara sahip olup yakın akraba evliliği yapan bir çiftin kızlarından bahsediyorum. daha 12 yaşındayken ağırlığı 50kg'ın üzerinde olan bir kızdan.
ortaokulu birlikte okuduk kendisiyle. arkadaşlarının, bu haline yönelik takılmalarının onu ne denli yaraladığını çok iyi bilenlerdenim. tenefüslerde dışarı çıkmaksızın sırasında oturup göz yaşı döktüğüne defalarca şahit olmuşluğum vardır. kim bilir, belki de bu durum onu, kiloları ile girişeceği büyük savaş için kamçılayan önemli bir etki yarattı. ikinci sınıftan itibaren onu, okulda herhangi bir şey yerken görmediğim gibi göreni de duymadım. tenefüslere yine çıkmıyordu ama gözlerinden yaşlar da süzülmüyordu artık. ortaokul bitip liseye başladığımızda boyu 1.65 kilosu ise 80 civarında idi. babamın emekliliği ve ailemin izmir'e yerleşme kararı ile ayrıldık.
yıllar sonra onunla, ankara'da bir restoranın merdivenlerinde tesadüfen karşılaştığımda gözlerime inanamadım. eşi ve çocuğu ile birlikte onları, eşim ve çocuğumun olduğu masaya davet ettim. görüşmediğimiz süre içerisinde kiloları ile verdiği savaşı, savaş kazanmış bir komutan edası ve iştahı ile öylesine uzun-uzadıya anlattı ki kahvelerimizi yudumlarken restoranda bizden başka kimsecikler kalmamıştı. bir beslenme uzmanından hiç de aşağı kalır tarafı olmayan bilgi birikimi, nefsine hakimiyette gösterdiği üstün başarı ve o anki 70kg ağırlığı dışında aklımda fazlaca bir şey de kalmadı. bu o kadar da önemli değildi zaten zira sonuç, azmin zaferini tescil eder nitelikteydi.
bir ara, 7-8 yaşlarındaki toraman kızına takıldı gözlerim ve '- ya o!' dedim. '- yeni bir savaşa girişmek için artık çok hazırlıklıyım.' dedi.
