Saat her şeye geç oldu... Valla yetmiyor! Hep akşam oluyor ve ben yıllardır bu işin içinden çıkamıyorum. Gündüze işlerim, geceye hayallerim sığmıyor. Sabah kaçta kalkarsam kalkayım aynı şey. Sürekli tık nefesim, sürekli geçteyim, planlarımın gerisindeyim. Onlarca kitap rafta kaldı okumak istediğim. Şöyle uzun uzun sofranın tadını çıkarmayı bile unuttum. Kahvaltılar ayaküstü, yumurtanın sarısı bile küstü hani. Bunun zorunlu hizmetleri var, ayak işleri var, bitmeyen evsel durumlar var, doktoru var, annen var, baban var, aramazsan sitem edecek insan grubu var, var da var yani... Tiyatrolar, konserler, özlenen dostlar, sohbetler, zevkler, hobiler hep ertelenir. Sonra bir gün daha, aynısından... sonra bir gün daha... aylar geçer... yeni yıl gelir... zaman yetmez. Zaten şu zaman hiç yetmez! insan sürüklenir de sürüklenir. Valla çatlayacağım artık. Öyle çok şey birikti ki yapamadığım huzursuzum, içim içimi kemiriyor, sanki boynumda bir tasma var ve çekiliyor da çekiliyor. Tembel miyim? Hayır! Sadece zamansız ve de ayarsızım. / Ayşe Özyılmazel
