çocukken sıkıntılar babanın ortadan kaldırabileceği büyüklükteydi. ağlayan bizdik, büyük olan baba, yok olan küçük sıkıntılar..
şimdi karşılarında biz küçücük kalıyorken, babanın üzülüp gözyaşlarını feda etmesi bile yetmiyor içimize oturmuş olan öküzlerin yok olmasına.
sırf bu yönden bile haklı tespittir.
çocukken biz daha mutluyduk. hepimiz.
