çok asil bir çabadır. atalarımız 100000 senedir aynı duyarlılığı gösterseydi bugün hepimiz aynı dili konuşuyor olurduk.
şaka maka, dil bir aynadır. o gün nasıl yaşadığını, hangi etkiler altında kaldığını anlamak için bakarsın. insan değişince dil de değişir.
dilin kimsenin korumasına ihtiyacı yok. dünya gezegeni gibi. iklimini, yüzeyini nasıl kullandığı insanın kendi yaşam kalitesini belirler. dildeki kaybolan güzellikler ve ifadeler, nesli tüketilen dodo kuşu gibidir. insanevladı onsuz da yaşar ama onun yokluğu kendisinin telafisi olmaz bir eksikliğidir.
benzetme her noktada işlemiyor. dil insanın ürettiği bir araç, ama gezegen malı değil. insanın dünya ve üzerindekilerini kendi malı olarak gördüğü ise kesin. o yüzden ikisine karşı insanın midesinde uçuştuğunu hissettiği korumacı kelebeklerin sebebi aşk değil, korku. "adapte olabilecek miyiz?" korkusu. ama aynı dil gibi, gezegenin de umrunda değil. nesli tükenen hayvanlar ise yanlış zamanda yanlış gezegende yaşadılar.
dil kötüye gider mi? kelimelerin şekil değiştirmesiyle değil herhalde. eksilmeleriyle olabilir.
"muktedir" güzel bir kelimedir, "bilgisayar" da öyle.
"hayret bir olay" lafının çıktığı zamanları hatırlıyorum.
