benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı. okuldan eve geldiğimde boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım. hatta babamın bile anahtarı yoktu. annem evimizin bir parçası gibiydi, hep evdeydi. heryere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer yoktu ki. en büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı. sokakta oynamak diye bir kavram vardı yani. cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık. okula arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplaya yürüyerek gelirdik. servis falan yoktu. ayakkabılarımız eskirdi. hatta öyle olurdu ki; çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna bile dalardık. annelerimiz bu durumu bildiklerinden kardeşlerimizle bizlere ekmekarası bir şeyler hazırlar gönderirdi. mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. susayınca girer evlerine su içerdik. ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı bardaktan kana kana içerdik. kısacacı evine girip gelen * evine elinde mutlaka yiyecekle dönerdi. anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden bizlere de gönderirdi. bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu.cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır çantamızın üstüne koyar oyun bitince geri alırdık. çok garip ama kimse almazdı. sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi. düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştırılırdık. polisler gelmezdi, kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı. sonra kavgalarımız da öyle ustura,falçata ile olmaz, onlar nedir bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi, en fazla saçlarımızdan çeker, hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık. birbirimizin suyundan içer, elmasına diş atardık. *
