Buna bir de güzel sesiyle geri vokal yapan Ceren Tügeni ve kendisini grubuna adamış menajer Yeşim Doranı ekleyin, etti yedi...
Onları iyi günde kötü günde, benzersiz bir sevgiyle kucaklayan dinleyicileri tabii sayamıyoruz.
***
Bu grup beraberliklerinin onuncu yılını, Bostancı Gösteri Merkezinde verdikleri şık bir konserle kutladı. Üstelik şef Orhan Şallıel yönetimindeki senfonik orkestra eşliğinde...
Keşke siyasetçilerimiz orada olsaydı... Dürüst olduğu takdirde sahnedeki insanı dinleyicinin nasıl sahiplendiğini görürlerdi...
Keşke aydınlar olsaydı orada... Gençlerin samimiyete verdiği değere tanıklık ederlerdi...
Bir konser değildi çünkü seyrettiğimiz... Sahneyle seyircinin beraber yarattığı, görülmesi gereken bir durumdu.
***
Dile kolay, on yıldır bir arada Şebnem ve arkadaşları... iki kişinin bile anlaşmasının zor olduğu şu dünyada, maceraları on yıldır sürüyor.
Dinleyiciyle beraber ördükleri koza, Sezen Aksu’nun dünyasını hatırlatıyor insana. Ne ilginç değil mi? Sezen Aksu’nun tahtına onlarca aday çıktı bugüne kadar. Oysa hedefi tutturan, inatla ve sadece kendi müziğini yapan Şebnem oldu.
***
Keşke konseri Türkiye deyince aklına sadece insan hakları ihlalleri gelen Avrupalı dostlarımız da görseydi; binlerce yüreği birbirine bağlayan o yoğun sevgi eminim şaşırtırdı onları.
Ama ne Avrupa Birliği Konseyi vardı orada, ne siyasetçiler, ne de aydınlar...
Gençler vardı sadece... Her yaştan, her kesimden binlerce genç...
Herhalde bu yüzden, Ben Bir Mülteciyim adlı şarkıda sahneden yayılan pozitif enerjiyi iliklerimizde hissederken hepimiz mülteciyiz Şebnem! diye bağırmak geldi içimden: Kendi yüreğimizden, gönül yurdumuzdan, sevgimizden sürgünüz hepimiz...
