benim de annemle babam ayrı olmasına rağmen anneannem, dayılarım, teyzelerim falan hiç yaşatmadılar o eksikliği. sağolsunlar. annem babamdan nefret eder, ben de nefret ederim. küçükken parkta babasıyla oynayan çocukları görünce çok kıskanırdım, evet. ama insan bir süre sonra alışıyor. hele de sizi yalnız bırakmayan aile üyeleriniz varsa. babamın ailesinden doğru düzgün kimseyi tanımamamla birlikte; annemin ailesi benim hayatımın her adımında yanımdaydılar. bir de baba sizi birkaç kez zorla almayı deneyip, sonra bıraktıysa iyice boşverdiyse, gittikçe anlamsızlaşıyor aile kavramı. birlikteyken de şiddet eksik olmuyodu. böylesi daha iyi. zaten babam eski eşinden olan çocuğuna da hiç bakmamış, doğmadan bırakmış. şimdi nasıl baba dersin ki sen bu adama.
