onun dersine onsuz ilk defa girersiniz, en yakın arkadaşı gelip ağlayarak bir saat boyunca onu anlatır. ders başlamadan "girse şu kapıdan keşke" dersiniz.
öyle bir acı, özlem ki nasıl baş edeceğinizi bilemezsiniz. sadece hoca değildir çünkü, daha da ötedir.
gerçekten isyan etmek istersiniz, ama yapacak bir şeyinizin olmadığı ve bir daha dönmeyecek gerçeğini hiç bir şey değiştiremez.
ne yapabilirsiniz ki böyle bir durumda? hiçbir şey... insanların en çok çaresiz olduğu noktadır çünkü ölüm.
