yine bu saatte ayaktasın, ne oluyor lan olm sana?!
al işte yine başladı ruh monologları.
kendime kızmaktan öteye gidemiyorum yine.
acılarım kenetlenmiş birbirine, yumak olmuş önümde.
neyse gelelim şu doğum günü mevzusuna;
biliyor musun benim kızdığım senin hatırlanmamandı.
üzüldüğüm, paramparça olduğum.
sonra sen beni sildin birden, hayatın dış kapısının rengini görmeme sebep oldun.
o saatte nasıl fırladım yurttan, haberin var mı?
sana doğru koşarken nasıl hıçkırıklara boğuldu?
nasıl da nefes nefese kaldım?
kapının önüne geldiğimde dizlerim tutmaz olmuştu.
senin gelmeni bekliyordum.
ve geldin.
