insanın bazen içine gömüldüğü kendinden şüphe etme halidir. herkesin kendine güvendiği bir konu vardır mutlaka. bu benim alanım, bu iş benden sorulur dediği bir konu vardır. böylece kendini "tam" görüp özgüvenini sağlamlaştırır.
fakat bazen o kadar da emin olamaz insan bu uzmanlığından. etrafında hiçbir bok anlamadığı bir sürü muhabbete şahit olur. bitmek bilmez tartışmalara, çözüm önerilerine, yeni fikirlere... olan bitene yetişemez. idrak edemez. kendisinden çok ileride olduğunu görür diğerlerinin. ve sanki tüm dünya onun asla anlamadığı bir hayatın peşinde gibidir. saçma gördüğü her şeyin anlamadığı bir anlamı olduğuna inanır. herkesi aptal olarak görürken bir anda kendi aptallığına kanaat getirir. sadece "noooluuyo lan!" diyerek olduğu yerde kalır. beyni durur. bir şey üretemez, anlayamaz, yorum getiremez.
işte o anki psikolojidir bu mankafalık. kendini yetersizliğin dip seviyesinde görür ve "kabul etmeliyim ki ben bir mankafayım" diyerek sessizliğine gömülür. o bir mankafadır...
