hayatımda eksikliğini hissettiğim pek bir şey yok. yani eksiklik derken, gerçekten ihtiyacım olan ya da olmasına ihtiyacım olduğunu düşündüğüm şeyleri kastediyorum. çok klişe gelse de mesela paranın eksikliğini hissetmedim hiç. "ne az ne de çok" şeklinde özetleyebileceğim bir gelirim oldu benim. gelir kaynağıma gelince; normal olarak babamdı. çoğu insan için olduğu gibi. ben babamdan para isteyemem pek. çekindiğimden değil de, huy olmuş daha çok. ufakken bile hep anneme söyler, ondan alırdım harçlığımı. evin geçimine bir katkım olmaması, para kazanmak için sabahtan akşama kadar çalışan biri insandan para isteme eğilimimi engelliyordu sanırım. sırf bu yüzden parasız kaldığım bile olmuştur. annem ne zaman evde olmasa bilirdim ki o gün zor geçecek. ya babam kendisi verecekti ya da parasız öylece oturacaktım evde. ufak bir velet olduğum için elime öyle çokça para da geçmiyordu haliyle. sözün özü; babadan para istemek zor, baba olmak daha da zor.
eksiklik demiştim. işte hayattaki tek eksikliğim, olmasına ihtiyaç duyduğum tek şey dedemdir. babam için ise hayattaki tek eksikliği; babası.. eksik olan iki kişi aynı kişi. bizi, yani babamla beni tamamlayacak kişi..
