artık yetişkin olan kapkara gözlerimle anneannemin çocukluğuna, gençliğine bakıyorum. çok genç yaşta annesiz, babasız, kardeşsiz kalan anneannemin yaşantısına bakıyorum. bir insan sevgi görmeden büyüyerek nasıl bu kadar sevgi dolu olur diye soruyorum kendime. sanki dünyanın en mutlu insanı oymuş gibi küçükken yaşadıklarını unutmuş gibi anneannem. erkenden yapayalnız kalışını bizlere sarılarak örtmüş gibi.her torununu gördüğündeki delicesine sevinci, onların kendisini ne kadar sıklıkta aradıkları ya da ziyaret ettiklerini düşünmeksizin sarılışları..
