bende olan bir şey var ama ne var bilmiyorum. öyle ki insanların benimle konuşmak yerine kaçmalarına bir anlam verebilmiş değilim. şurada adımın sanımın bilinmediği bir ortamda bile insanların benimle sadece 2 dakikalık muhabbetlere girmesi bende inanılmaz derecede bir üzüntü bir sıkıntı yaratmakta. hayatta en yakınım, dostum dediğim insanın bile beni ciddiye alıp da iki kelime konuşmaktan aciz olduğunu görebiliyorum ve bu beni artık yaralıyor. hatta öyle ki bir muhabbet kuşuna verilen değerin bana verilmediğini hissediyorum. herhalde üzerimdeki bir lanet diye düşünmeden edemiyorum bu durumu.
halbuki bir zamanlar insanlar fikirlerime saygı gösterir, benden tavsiyeler alırlardı. hatta bu yüzden arkadaşlarım lakabımı thedoctor olarak koymuşlardır. peki o zamanlardan bu zamana ne değişti de artık insanlar benimle konuşmuyor ya da uzun muhabbetlere girmiyorlar? valla anlayabilmiş değilim işte bunu sözlük. artık öyle ki, beni sıkılmadan dinleyen tek platformun şu küçük entry kutusu olduğunu düşünmeye başladım.
bunaldım be sözlük. kendimi gerçekten çok yalnız hissediyorum. kişiliğimden ödün vermediğimden midir nedendir bu durumun oluşması bilmiyorum ama artık ondan bile ödün verecek konuma geldiğim zamanlar olmaya başlayacak diye çok korkuyorum. hatta öyle ki artık bir noktada isyana varacağım diye çok korkuyorum.
içim baya dolu bu duruma karşı. yani buraya sayfalar dolusu yazsam bile ne kadar hafifletir içimdeki sıkıntıyı bilmiyorum. durum kısaca bu işte. ve sonuç olarak, yine yazacak hatta konuşacak tek yerim işte bu kutu. hayatta yalnız kalmanın başka da bir açıklaması olamaz sanırım bundan başka.
