filmin başında görülen ve sesi rahatsız eden çanın, filmin sonunda tekrar görülmesiyle gözlerimden bir iki damla yaş getireceğini nereden bilebilirdim? filmi.
benim gibi, somurtkan şirin modunda, sürekli mutsuz hisseden, mutsuz olmak için bahaneler arayan ya da çevresinde olup biten tüm olayların kendisini mutsuz ettiğini düşünen herkesin acilen izlemesi gereken bir film diyerek başlıyorum, anlatmak için kelimelerin yetersiz kaldığı bu muhteşem başyapıtla ilgili naçizane yorumuma..
insan bazen hayaller kurar. insan gerçekleşmeyeceğini bile bile hayaller kurar. çünkü yaşadıkça hep bir umut vardır. umut kelimesinden nefret etse bile, işkenceyi doğurduğu için en kutsal "anne" ** olduğuna inansa bile insan yine de umut eder. sonra zaman geçer. geçen zamana rağmen, insan hayal kurmaktan, umut etmekten hiç vazgeçmez. sonra insan bir bakar ki, artık yolun sonuna gelinmiştir. ortada ne hayal kurmaya zaman, ne de hayal kurulacak bir gelecek kalmıştır. sahip olduğum tek şey, başta kendim olmak üzere hiç kimseye faydası olmayan bombok bir yaşam diye düşünür insan. ölmek ister hatta. ölürse en azından bu son isteği gerçekleşmiş olacağı için mutlu olacağını hisseder. sonra bir film bulur. adı it s a wonderful life tır. film bittiğinde zaman sayacı en başa döner. yeni olan hiçbir şey kazanmamıştır ama yaşadığı hayatın aslında ne kadar mucizelerle dolu olduğunu, kıymeti bilinmesi gereken bir hediye olduğunu anlamıştır insan. ve belki de ölmek için daha çok erken olduğunu...
