beni benlikten çıkaran andır. bu başlık sayesinde farkettim o gün yaptıklarımı, insanlıktan çıktığımı...
askerden yeni gelmişim, iş güç yok. babamın çalıştığı iş yerine gidiyorum sık sık. yan oda da bulunan arzu' ya asılmak için.
yine böyle günlerden birinde, vatandaşla devlet memuru birbirine giriyor. arzu'nun yanından seslere koşuyorum, gömleği yırtılan devlet memurunu babam olduğunu anladığımda elime ilk geçirdiğim obje ile adama girişiyorum. ilk darbemle yere yığılan adamı yanıma koşma mesafesinde ki adamlar yetişene kadar tekmeliyorum.
o güne kadar kahramanım olan babam, o anda bütün karizmasının çizildiğini düşünüyorum. bu denli nefretle adama girişmemin tek nedeni bu aslında.
ama kahramanların da gafil avlanabileceğini sonradan anlıyorum. gafil avlandığı zamanlarda da ben varım. ben batman' in robin' iyim.
