sabah sabah kampüste dolanırken aklıma nietzsche nin "insan yükselirken kendi omuzlarına basmalı, başka türlüsü nasıl mümkün olabilir ki?" sözünü getirmiş olan önerme. tuzak başlığa subjektif göndermelerle müdahale edilip sevimli bir linç ortamı yaratılmış, arada bir kaç kişi "vurmayın lan daha fazla ölecek" diyerek ayırmaya çalışmış ama yine de kaşına kaşına vurulmuş ve kimse bu adamın derdini, neden böyle düşündüğünü bir an olsun objektif olarak değerlendirmemiş. böyle bir adam var yahu, ben bakire kızla evlenmem diyor, gel bakalım bilader, otur bir soluklan, uzun yoldan gelmişsin, bir çayımı iç anlat hele nedir seni bu noktaya getiren olaylar yumağı, aklının hangi kapısını açtın da ardından böyle bir düşünceye ulaştın, anlat hele belki bize de faydası olur.
-abi ben bakire kızla evlenmem, çünkü bana göre cinsellik; insanın gelişimine ışık tutan, kendisini ve bedenini tanımasına olanak sağlayan, insana yol katettiren bir eylemdir. ben kendimden biliyorum, ilk deneyimimden bu güne o kadar çok şey öğrendim ki; mesela cinselliğin aşk içinde hiçbir öneminin olmadığını anladım, eskiden güzel vücutlu hatunların ellerinde seks kölesi gibi yaşarken, nerde bir göt nerde bir meme onun peşinde diyar diyar gezerken, şimdilerde ruha bakar oldum, bir kızda aradığım tek şey kişilik oldu, ama öyle böyle değil, evde oturmuş, liman kıyısındaki bahçesinde yelken dikmiş, uzaktan geçen yelkenlilere bakarak iç geçirmiş değil, bilakis kendi okyanusunda yolculuklara çıkmış, fırtınalardan sıyrılmış, mücadele vermiş, kendi gerçeğinin peşine düşmüş, ama şimdilerde güzel bir limanda dinlenmeyi ve suküneti arar olmuş bir kız istiyorum. o beyaz yelkeni de mutlaka fırtınadan yırtılmış olmalı benim için.
-vay be, sabah sabah ufkumu açtın be, ben de senin gibi düşünüyorum da burası küçük yer işte, herkesle konuşulmuyor bu konular, bir çay daha içer misin bilader?
-çay değil de bi yara bandı var mı abi, kaşım yarılmış sanırım
