ilk kez Alman astronom Heinrich Wilhelm Olbers tarafindan 1826 yilinda acikca ortaya atılmis olmasi sebebiyle kendi adiyla isimlendirilmis paradoks. temel olarak evrenin kisitlara sahip oldugunun dogal bir ispatini getirir : bir isik kaynagi ile bu kaynagin gordugu cisme ulasan isigin siddeti , cisim ile isik kaynagi arasindaki mesafenin karesi ile ters orantili olarak azalir. ote yandan evren hakkindaki bilinenlere gore isiklarini dunyamiza ulastirabilen yildizlarin sayisi , dünyaya dogru olan mesafenin kubu ile dogru orantili olarak artar... bu iki gercegin ilgisini kavrayan olbers , fikrini one surmustur : eger sonsuz sayida yildiz varsa (eger evren sonsuz ise) , gokyuzu asla kararmazdi ve biz gece'nin ne oldugundan haberdar olamazdik...
