ben ki, kemal sunal'ın ibo ile güllüşah filminin sonunda hakime; "o benimm canımmdır" diye yalvaran küçük kız için saatlerce gözyaşı dökmüş biriyim.
film izlerken ağlamayan insanlar hep garip gelmiştir bana. kendimden bahsetmeyi de çok severim ayrıca. megalomanlığımı yüzünüze çarparak saklama çabalarımı hoşgörüyle karşılayın lütfen.
züğürt ağa filmini defalarca izledim, ağlamadan bitirdiğimi hiç hatırlamıyorum.
demir maskeli adam diye bi film vardı, bir klasik olmasa da güzel film. tavsiye ederim. filmin sonunda dartagnan bu dünyadan göçmüştü, hem de oğlunun eliyle. gözlerim şişmişti lan ağlamaktan. ne katile acıdım, ne maktül için üzüldüm. benim gözyaşlarım; ihanetle sonuçlanan iyilikler içindi.
hokkabaz filminin sonunda hüngür hüngür ağladım ben, sinemanın ışıkları açılmıştı, herkes görüyordu beni.
herkesin içinde...
hüngür hüngür...
kadın kokusu filmi de ağlatmıştı beni, kör bir adam.
hep ağladım ben, biterken filmler.
sonra adını şimdi hatırlayamadığım bi film vardı. çocukken izlemiştim, ben hiçbir şeye bu kadar ağlamadım. eminim. gargi adında bi canavar vardı. tatlı mı tatlı bişeydi. demir ile besleniyordu. tuzlu su yakıyordu canını...
bir çocuğun gözyaşlarıyla can bulmuştu.
6-7 yaşlarındaydım sanırım. japon çizgi filmlerindeki gibi, bardaktan boşalırcasına, bahçe sularcasına ağlıyordum.
filmin sonunda gargi çocuk için kendini feda etti.
tuzlu suda acı çekerek...
