duyguların biradara yaşadığı bir ülkede adı "aşk" olan bir tanesi varmış ki tüm duyguların en güzeli, en naif olanı imiş. "heyecan" , "sevgi" , "hzuur", "utluluk" ,"kıskançlık" ve hatta "nefret" bile onun karşısından hayaranlıklarını gizleyemez, boyunlarını eğerlermiş bu güzellik karşısında.
bir gün "aşk" ile "güven" arasında büyük bir tartışma çıkmış. bu öyle bir kavga imiş ki "öfke" denen duygu girmiş ikisinin arasına, "nefret" de "güven" in tarafında yerini almış. bu byük kavga ile birlikte "huzur" ve "mutluluk"" da "güven"i haklı bularak onunla beraber ayrılmışlar duygular ülkesinden. ve onların arkasından "sevgi" terketmiş önce ülkeyi, onun peşinden "heyecan", "umut", "ihtiras" ve hatta "korku" ve aşk yapayalnız kalmış koca bir ülkenin kopkoyu karanlığında.
kısacası, tüm duyguların temelinde "güven" ve "huzur" vardır. güven zedelenirse beraberinde aşkı da zedeler; güven yokolursa beraberinde aşk ı da tüketir.
