doğduğun an babanın vesilesiyle taraftarı olmaktan gurur duyduğum oluşumdur.
tabi ki fenerbahçe'nin yeri bambaşkadır kendimce ancak taraftarlık ruhuydu beni etkileyen ilk etapta binlerce insanın hem statta hemde evlerinde yada dışarıda bir yerlerde işte aynı noktada buluşup aynı anda aynı şeyleri düşünüp istemeleri,belki küfretmeleri belki sevinmeleriydi.
hiç unutmuyorum da henüz 7 yaşındaydım ve gece yatağın içine girdiğimde bir gün saraçoğluna gitmek için dua eder ve hayal kurardım.belki de asıl faktör babam ve ablamdı bilemiyorum çünkü;eğer bir kızsanız ve babanızla futbol muhabbeti yapabiliyorsanız bir de ofsaytı biliyorsanız bunun hazzı bambaşkadır.övünerek maç izlerken yaptıklarınızı arkadaşlarına anlatır ve bir kez daha mutluluk sebebidir.
o gün gelir ve stattasınızdır.anlatamayacağınız bir hisle maçın hiç bitmemesini dilersiniz fenerbahçe için haykırırken bir an susup 55 bin kişiyi dinlerseniz o an ağlamamak,tüm vücudunuzda hissettiniz o yine anlatamadığınız duyguya engel olamazsınız.
ve şimdi olan onca olayda sizi vazgeçiremez hiç bir şeyden çünkü siz fenerbahçeli doğmuş ve böyle öleceksinizdir.
