sivilceli yüzü, kıpır kıpır eden ham kalbi ve ailesinden aldığı noksan ilgi ve edep ile klavye başında kök salan sözlük yazarlarıdır. nefret ettikleri sosyal beceriksizliklerini ve yalnızlıklarını ve kırıklıklarını, aldıkları eğitimin yardımı ile değişime uğratarak, o çok sevdikleri toplumun felahı için(!) sanal alemde ali kıran baş kesen hüviyetinde entrylerle cirit atarlar. o yazıları okuyanlar, öfke ve kin yüklü cümlelerin ardında duran yapayalnız insanı göremezler çoğu zaman. onca akla aykırı safsatalar püskürtmelerine rağmen, bu kişiler sevilmek isterler, ilgi beklerler, samimiyete ihtiyaçları vardır. yalnız, felahı için, yatıp kalkıp kan ve dehşet yüklü önerilerde bulundukları ve tapma derecesinde bağlılık duydukları ulvi sistem ve topluluğa güven duymadıkları için, aslında o korudukları yapıdan nefret ettikleri için, açılamazlar kimseye...
kraldan çok kralcı olmak zorunda hissederler kendilerini. korkarlar toplumdan. korkarlar insanlardan. onun için kıyamet türevi bir şeylerin kopmasını isterler. herşeyin yerle bir olmasını, acıların çoğaldıkça çoğalmasını isterler.
böyle söylemek zorunda hissederler kendilerini... lakin, biri ellerini tutsa, biri samimiyetle gözlerinin içine içine baksa, eminimki o kraldan daha kralcı geçinmek zorunda kalan arkadaş güruhu, en insancıl sözcükleri en yürekten mırıldanabilir.
çünkü suyun tadını, ona en çok hasret kalanlar alır.
ırkçılık aslında, henüz dibine varılmamış bir paradokstur. dibe en çok yaklaşan biri ya da birileri varsa, belki bir nazi almanyası zikredilebilir. * en dibini gördüğümüz takdirde, diptekinin sonuçları değerlendirebilecek evlatlarımız olmayabilir sözlük!!!
