Küfür edebiyatı erkeklerin egemenliğinde olduğundan bir kadının küfür etmesi erkeğin iktidar alanına bir nevi saldırı olarak kabul edilir. Bu yüzden erkekler tarafından yadırganır. Çünkü dil de küfür edebiyatı da temelini cinsel kimlikler ve toplumsal cinsiyet üzerinden tanımlar.
Dil erkeklere ait olduğundan, küfür etmek de erkeklere tanınan bir hak kabul edile gelmiştir. Türkçe küfürlerin temelinde yer alan şiddet, cinsellikle soslanır. s*kmek, sokmak, koymak, kaymak...bunların hepsi aslında erkeklerin cinselliğe bakış açısını deşifre eder. işin trajikomik yanı erkek akıl, kendi bakış açısını salt gerçeklik olarak kabul eder, hatta kadına da bunu kabul ettirir.
Küfür içeriği özellikle ehlileştirilmiş hayvanlar üzerinden yapılır. Ehlileştirilen bütün hayvanlar küfürlerin öznesidir: inek, eşek, köpek, koyun, öküz... Ancak insan (erkek), ehlileştiremediği hayvanlardan korkar ve onlara bu yüzden saygı duyar. Bu sebeple o hayvanlar kutsal olarak bile kabul edilegelmiştir: Kurt, boğa, koç, aslan...Ehlileştirilen/evcilleştirilen hayvanlara kadın da dahildir. Erkek kadını da ehlileştirilip eve tıkılan bir hayvan olarak gördüğünden dil yoluyla şiddet göstermeyi ve aşağılamayı kendinde hak bulur.
işte bu sebeplerden küfür eden kadın sevilmez. Çünkü erkeğin iktidar alanına çomak sokmuştur. Bir küfürde s*kerim demesi, bunu hayata geçiremediği düşünüldüğü için erkekler arasında dalga konusu yapılır. Oysa s*kmek küfürü, aslen içinde cinselliği değil, şiddeti ve erkeğin içindeki saldırganlığı belirtir.
Kaldı ki hangi erkek bu küfürü ettiğinde o an gerçekten hayata geçirebilmiştir?...
