edit bir yandan hata yapma ihtimalimizi önleyen , ama beraberinde dikkat ve rikkatimizi de rehavete garkedip , hata yapmayı da böylece kolaşlaştırıp meşru kılan bir aparat. gerçi ortada büyütülecek bir şey yok , ama metinlerimi edit etmekten de bıktım be. o zaman , etütün önemini kavrayamadığım yollu yorumlar ortaya çıkmaktadır ki doğrudur . ama işte edit yüzünden ben metni etüt etmeyi de boşvermiyor muyum böylece?
kaldıki gündelik ilişkilerde de böyledir zaten . refleksif davranışlar ve sözün nereye gideceğini hesap edemediğimiz o pişmanlık ve nedamet dolu sözler de böyledir. etüt edilmeden , zihinde tartılmadan direkt olarak kelimeleşmiştir. sonrasında zaten özür dilemek icad edilmiştir de sosyalleşme de böylece yedekleme fasilitesini garanti altına almıştır.
evet en tabula rasa halimle şu an kendimi etüt etmem gerektiğini idrak ediyorum şüphesiz ; ama işte edit nedense , ockham'lının usturası yöntemini benimsememi ve çelişkilerin o sıcacık döşeğine uzanmamı sağlıyor:
