yalnızlık başlarda pek bir sevilesi gelir insana.
derdim yok, karışanım edenim yok, dilediğim zaman istediğimle dışarı çıkarım, kavga yok, gürültü patırtı yok, kafam rahat huzurum yerinde oh ne güzel hayat diye çığlıklar atası gelir insanın. ee peki ya sonra?
yalnızlıkta bir yere kadar güzeldir efendiler. insanın insana, sevgiye ilgiye gereksinimi vardır. zamanla insanın içine işler bu yalnızlık duygusu. sonra başlarsın isyankar ayaklara vay efendim benim neden sevgilim yok, onun var benim yok, ben neden yalnızım benim ne eksiğim var. yanında birilerini istersin ama bir türlü bulamazsın. zamanla onun seni gelip bulması inancıyla günlerini doldurursun. (bkz: )ben
üşüyen ama bir türlü ısınamayan, yetim kalmış bir çocuk misali sevgiye ve şefkate muhtaç bir insan türüdür.
