sevgili olmak. tadabileceğiniz en acı şeydir bazen. düşünün ki seviyorsunuz. aşıksınız. onun için uzun yollar gidiyorsunuz. onunla çok güzel vakitler geçiriyorsunuz. elinin sıcaklığını, gözlerinin parıldayışını, nefesini hissediyorsunuz. sanki onunla ömür boyu yaşayacakmış gibi sımsıcak nefesi ile sizi büyülüyor. sonra dudakları dudaklarına değiyor masumca... o an işte diyorsunuz. kadınım. sevgilim. her şeyim. daha çok seviyorsunuz. daha masumca, daha büyük bir sevgi. sonu gelmeyecekmiş gibi. içiniz her an mutlu. her an sevinçli.
sonra o an geliyor. gidiyor. ayrılalım diyor. sebepler o kadar basit ki? nefesinin, gülüşünün, ellerinin, gözlerinin kutsallığı bir an da bitecek diyor. öyle diyor ki işte yıkılıyorsunuz. gözlerinizden süzülen bir kaç damla yaş aslında içindeki aşkın göz yaşları oluyor. sevdanızın, mutluluğunuzun yıkılması sırasında yağan saf yağmuru gösteriyor. belki de günlerce haftalarca aylarca o anları yaşadıklarınızı unutmakla cebelleşiyorsunuz. ama kolay mı? kolay mı o özel anları hepsini unutmak. aşk, sevgi bu kadar mı basit oldu artık. özel anların hiç mi anlamı kalmadı.
neye üzülelim? artık gerçek aşkın olmadığına mı yoksa onların sefil hallerine mi?
