üstüne çok şey söylenecek bir film..
kötülüğü ve iyiliği iç içe sokarak, çarpıcı bir sona sürükler..
film ilk başladığından itibaren iç gıcıklayıcı, hayattan soğutucu, nefret uyandırıcı bir haletiruhiye içine sokar insanı. şöyle bir düşündüğümde; incendies, oldboy ve biutiful'dan sonra izlediğim en kara film olarak adlandırabilirim.
açıkçası, bu filmi izlediğimde kötü bir adam kadar iyi olup olmadığımı sorguladım. aslında film iki karakter tarafından da irdelenmesi gereken bir konu ihtiva eder. kötü adamımız ve kötülüğe maruz kalan güzel kızımız..
film esas itibariyle güzel kızımızın gayri ahlaki bir hareketiyle başlar diyebiliriz. güzel kızımız aç güzlülüğüne ket vurup, o cüzdan içindeki parayı almamış(çalmamış) olsaydı, hayatına kötü adam girmemiş olacaktı. yani yapılan bir kötülüğün, nelere mal olabileceğini öyle karanlık bir şekilde anlatmıştır ki.. sonrasında kötü adamımızın yumuşak karnıyla başbaşa kalırız. kötü adamların da sevebileceğini, yeri geldiğinde kendine iyi adam diyenlerden daha iyi bir adam olabileceğini anlatır. bir insan sevdiği için, sevdiğini buğulu camlar ardından görebilmek için, ne denli ağır bir yük altına girebileceğini gösterir..
ve sonrasında aşk denen bu garip duygunun, şekil ve şartlardan ne denli bağımsız olabileceğini gözümüze sokulmaktadır..
filmin sonu ise öyle çarpıcı bir şekilde biter ki.. insan sevdiği için gönüllü olarak nasıl kenidini ateşe atarı anlatır..
ve orospular da insandır, kötü adamların olduğu gibi..
