türk insanının saygı ve hoşgörü gibi kavramları yitirişine; her metrobüs istasyonu biniş noktasında şahit oluyoruz maalesef! koskoca bir araç sıradan gelerek önünüzde duruyor ve üç beş kişi bindikten sonra ön sıradakiler adeta baraj kuruyorlar ve geçişi engelliyorlar. altında yoğun bir tansiyon gizli olan yalandan ricalarla insanlar yol istiyorlar binebilmek için. ama bu sahne en fazla onbeş yirmi saniye sürüyor ve bağrışmalar ve hakaretler takip ediyor bu diyalogları. ne kadar basit şeylere sinirlenen, ne kadar birlikte yaşamaktan aciz ve ne kadar özündeki değerleri yitiren bir toplum oluvermişiz! hayretlere düşüyorum. bir gün bir kitap yazacağım; konusu metrobüs yaşanmışlıkları olan... ve adını; gülelim ağlanacak halimize koyacağım... yazık, çok yazık!
