şarap gibi yıllandıkça hayata karşı yavşaklaşan bir insandır ibn i battuta...
daha genç iken toplum içinde görgü kurallarına riayet ederdim, mesela yemek yerken çatalı sol bıçağı sağ elimle tutar, bardaktan su içmeden evvel ağzımı peçeteyle silerdim. bir yere telefon açtığımda selam verir kendimi tanıtır ondan sonra meramımı dile getirirdim. hayatı ince zevkler, kibarlık ve hassasiyetle yaşamamız gerektiğine inanırdım.
birkaç sene evvel artık yemeğe ekmek bandırmaya, bıçağı hayatımdan silip atmaya, yağlı ağzımla şişeden su içmeye başladım, telefon görüşmelerini "kimsin" diye başlatır oldum, hayatın o kadar da matah bişey olmadığına karar verdim.
biraz daha yaş aldıktan sonra sofrada salatanın suyunu kaseyi ağzıma dayayarak içmeyi, telefonda gegirmeyi, otobüste burnumu karıştırmayı, tespihimin imamesini torunlarımın kulaklarına sokmayı planlıyorum ve hayatın götverenin teki olduğunu yüksek sesle dile getirmeyi düşünüyorum, yaşıma hürmeten de kimsenin kusuruma bakacağını sanmıyorum...
