bir de nedenini bilmeden mutsuz olmak vardir ki insanin agzina en cok bu sicar. gun gelir herseyden sıkıldıgınızı fark edersiniz, daha kac ay oncesine kadar kendi kendine mutlu olabilen bir insan neden durduk yere boyle hisseder anlamaya calisirsiniz ama bulamazsiniz.
etrafi hep insan doludur ama o kendiliginden mutludur ve etrafina da mutluluk saçar ama bir zaman gelir resmen ruhu bıkmış bir sekilde bomboş yaşamaya başlar. hicbir hobisini yerine getirmek istemez, bir kac ay once yaptigi cilginliklarin hicbirisini yapmaz. e bu gun de gecti diye gunu gecirmeye baslar. ne kimseyi sever ne asik olur ne de kimseyi umursar. bu ruh halinden cok sıkılır ama bir cikis yolu da bulamaz. boyle iste. zordur mutsuz olmak ve hayatinda hic mutsuz olmamis bir insanin cok canini yakar.
