bazen fazla saf oldugumu dusunuyorum sozluk. ben hakkinda en ufak kotu dusuncem olan insani yanimda tutmam. insanlar da oyle saniyorum. iclerinde kuruyorlar kuruyorlar. erkek arkadaslarimla olan iliskilerimi gozden daha yeni gecirmisken kiz arkadaslarim beni birbirlerinden kiskanmaya basladi. cok garip geliyor, ne dusunuyorlar da bunu yapiyorlar bilmiyorum. cok fazla seyle birden ilgileniyorum, herkese esit zaman ayiramadigim oluyor. ama ben de biraz icimden geldigi gibi yasamak istiyorum. kimse kirilmasin diye kendimden odun vermekten biktim. bu yuzden herkesden uzaklastim birden. sen beni aramiyorsun diye bir sitemle ariyorlar beni. cok seviyorum hepsini, hepsi cok iyi insanlar ama ankarada okuyan bir izmirli olarak izmirdeki dostlarimi ozledim. gokten inme melek gibiler, kesinlikle oyleler. ve insanlar burada beni anlamiyor gibi. gecenlerde ders notu cikarip arkadaslarimla paylastim. zordu cunku. gecen yil cikan sorulari biliyordum. ders calistigimi gostermeye calistigimi falan dusunmusler. ya zorlanmasinlar, hazir ozet cikarmisim okusunlar diyorum. o kadar derin dusunemiyorum ama ders calismak ya da calismamak, allah askina ne onemi var bunun. ya ben bir sey yapiyorsam sadece kendim icin yapmak istemiyorum. isterlerse benden yuksek alsinlar umrumda degil, bunu arkadasim yaparsa hele gercekten sevinirim. sinavdan sonra gelip bana simdi kesin benden yuksek alirsin diyorlar. biri geliyor, biri gidiyor. umrumda degil. ya ben dersi gectikten sonra kimin benden yuksek aldigi umrumda degil. hirsim kendime benim. cok basarili bir ogrenci de degilim komigi, orta halli derslerim. nedenini anlamiyorum. ama artik gercekten kacmaya basladim insanlardan.
