hayata devam etmek öyle zor, öyle yorucu ki; her başarısızlığımda kollarına atlamak çok kolay geliyor. ardından önceleri hissettiğim huzuru, güveni bulamamaksa, her seferinde binbir parçaya bölüyor beni.
''yaptıklarına bir şey demiyorum artık, sadece sen değişmedin, ben de değiştim.'' dedim ya hani, öyle bir şey yok aslında. ben seni suçlamaktan bıktım sadece, aynı şeyleri tekrarlamak istemedim. oysa ben aynıyım, hep aynıydım.
aynı şeyleri hissediyorum, aynı şeyleri istiyorum, aynı şeyleri arıyorum. aradıklarımı bulabileceğim tek insan olarak görüyorum hala seni. ama sen onları bana veremeyecek durumdasın artık, biliyorum. inanmak istemiyorum, direniyorum.
biliyor musun, çok güzel rol yapıyorum. kendimi kandırmaktan vazgeçtim artık, çevremdekilere rol yapıyorum sadece. inanıyorlar bana. ne fark eder ki? rüyalarım gerçekleri yüzüme çarpıyor durmadan.
korkmuyorum artık. seni de affettim, her şey için. iyi ki yaşamışım bunları, iyi ki hissetmişim, iyi ki girmişsin hayatıma.
unutur muyum, unutmaz mıyım bilmiyorum. ne önemi var ki? ben sensiz de yapabiliyorum, sen olsan hayat çok daha renkli olabilirdi sadece. olamadı, canın sağolsun.
