kalbi kırılmış bir genç kızın ağzından yazdıklarıyla (bkz: Reşat Nuri Güntekin)'i sevme sebebim olan kitaptır.
Kitabın sonunda (bkz: kamuran) -yaptığı onca kalleşliğine rağmen- (bkz: Feride)'ye söylediği şu sözlerle okuyucu da kendisini affeder.
--spoiler--
dünyada zamanla yıpranmayan, kuvvetini kaybetmeyen hiçbir his yok. "ya bir zaman sonra feride'yi bu kadar sevemezsem, ya bu leziz, nadide tahassürü kaybedersem?" diyordum. o vakit, yan yana bitmesinden korkulan ışıkları nasıl söndürürlerse ben de öyle yapıyor, hayalini gözlerimden uzaklaştırmaya çalışıyordum.
dağlarda ismini bilmediğim bir ot yetişir. feride, insan, onu daima koklarsa, bir zaman sonra kokusunu daha az duymaya başlar. bunun ilacı, bir zaman kendini ondan mahrum etmektir. hatta bazen -sırf o eski güzel kokuyu yeniden bulmak hırsıyla- herhangi bir kokuyu, mesela bir manasız "sarı çiçeği" yüzüne yaklaştırır.
bu ot, güzel kokusu için bazen mihnete de uğrar, insanlar, onu parmaklarının arasında örseler, hırpalarlar. feride, seni bu ıstıraptan derinleşmiş gözlerin, mahzun düşüncelerden yorulmuş güzel yüzünle ben, bu hırpalandıkça kokusu artan çiçeklere benzetiyorum. beni anlıyorsun, değil mi?
--spoiler--
