bazen öyle bir an oluyor ki düşünmekten korkuyorum. işte yine geldi aklıma nasıl çıkarıp atsam diye dövünmek de bazen işe yaramıyor haliyle.
geçen pazar akşamı evime sahilden yürüyerek gitme kararı aldım. kulaklıklarımı taktım kulağıma açtım anna lesko-inseparabili dinleyerek koyuldum yola. öyle bir an tüm vücudumun titrediğini hissettim. çünkü yine kendime bile söyleyemediğim birşey tüm benliğimdeydi o an. kovamıyordum, kaçamıyordum. o sahilde uzun zamandır ilk kez yalnız yürüyordum.son yalnız yürüdüğümde bana eşlik eden müzik değil, onun sesiydi. o an onu aramayı çok istedim yalan yok. sonra buz gibi bir esinti vurdu yüzüme ve kendime geldim. sonra dedim kendime "üzerinden yıllar geçti..."
