Bir insanın hayatı boyunca kurtulamayacak etiketi olması, üzerine yapıştırılan kimliğimsinin kemikleşmesi ne berbat bi durumdur. Geçenlerde haberde vardı, çocukluğumuzun afacan sezercik'i büyümüş, kirli sakallı bir adam olmuş, üstüne üstelik polisi peşinde sürüklemiş sonrasında da çatışmaya girmişler. Yahu bu mümkün mü, ekrana bakıyorsun abuk yüzlü bir adam ama değil işte, sezercik o, yapsa yapsa top oynarken öğretmenler odasının camını kırmıştır, alla alla ya..
Öğretmenler odası kutsal bir yerdir oysa, önünden geçerken bi çekinirsin, ciddi adımlarla birileri girer çıkar oraya, sonra çaycı girer çıkar, çalışkan öğrenciler birşey istemek için girerler, nöbetçi öğrenciler birşey alıp vermek için çıkarlar, ziyaretçiler girer, bazen veliler, kitap satan amcalar girer de sen öyle elini kolunu sallayıp giremezsin.
öğretmen yüce birşeydir çünkü o vakit, daha lise yıllarına gelip te disipline gitmeyi göze alarak çan çan laf kavgasına giriştiğin zamanlardan çok çok önceleri hani, mini mini birlerken, kokulu silgileri, arkası püsküllü kalemleri kalem kutusuna yerleştirirken bırak püsküllüyü, kırmızıkalemi bile olmayan kıymet'le gözgöze gelmenin, okul çıkışında hoplaya zıplaya eve koştururken yerdeki taşa takılıp düşmekten çok daha fazla canınızı acıttığı, hatta can yanması kavramının ne olduğunu yeni yeni anlamaya başladığın yıllar hani.. sonra babasıdoktorsenem vardır mesela, öğretmen kıymet'e hiç sarılmamıştır da senem'i yerlere göklere sığdıramaz, senem hiç ödevlerini eksik yapmaz, onun babası doktordur çünkü, onların evi 2 katlıdır, 2 tanedir herşey, ikiye ayrılır: zenginler-fakirler, siyahlar-beyazlar, güzeller-çirkinler, kırmızıkalemler-püsküllükalemler, işçiler-doktorlar, kıymetler-senemler, 1-0 başlamalar-yedeklerde beklemeler, sen öylesin-sen böylesinler, bu budur-şu şudurlar,
