yedigimizi yanimizda tutuyor, yemedigimizi kimsenin ulasamayacagi derin dondurucularda yarin nöbetlerine amade bekletiyoruz.
etiketleriyle birlikte yiyoruz her seyi, yine de ruhumuz duymuyor.
ne götürsek dünyadan kar diyor icimizin sesi, ne yersek ganimet...
kiyiya köseye saldigimiz madde tepeleri irilestikce ömür cüzdanindaki akceler azalip kücülüyor.
satinalma gücümüzün bir ömürden daha fazlasina güc yetirememesi canimizi en esasli yerinden siddetle sikiyor.