insanın hayvanlaşmaya yatkınlığı doğasında vardır. ve tecrübe ettim ki çok ama çok kolay gerçekleşebilir.
askerliğimi kuş uçmaz kervan geçmez, gözün görebildiği hiçbir mevkide bir beşeri yerleşimin olmadığı, ve hatta kedi, köpek gibi hayvanların bile mevcut olmadığı bir yerde yaptım. üstüne üstlük -30 derece ısıda bir deprem yaşadık. sonrası tam bir bilimsel deney gibi idi. kalan 2,5 ayımız çadırlarda geçti. belki "yok artık" denebilir ama asker olmamıza rağmen çoğu zaman ekmek, yemek eksikliği yaşadık. ve aşama aşama şunları gördüm ; eskisine göre daha çok kıllanmaya başladık. insanlar birbilerinin ellerinden ekmeklerini zorla almaya başladılar. umursamazlık çığ gibi yayıldı. sonra ceza alacağını bile bile orta yerde ağız burun birbirine bir bisküvi için girişenler oldu. içine tuvaletlerimizin yapılması için çukurlar kazıldı. o çukurlar -çok afedersiniz- yetmemeye ve taşmaya başladı. ve buraya dikkat! insanların rahatlıkla görebileceği noktada oturup büyük abdestini yapanlar görülmeye başlandı. amirler dayak atmaktan yoruldular, dayak yiyenler daha kötüye gitti. amirler dayak atmayı ve komut vermeyi bıraktılar. ben terhis oldum, 2 ay sonra taburun lağvedildiğini öğrendim.
velhasıl, binalarımızın, iphonelarımızın arasında çok medeniyiz, hayvandan farklıyız diye övünüyoruz. ama gerçekten çok kolay. düşünmek, üretmek ve sevgi bittiği anda biz hayvanız.
einstein "3. dünya savaşını bilmiyorum ancak 4. dünya savaşı sopa ve taşlarla olacak" demişti bilirsiniz. mümkün galiba.
